Eén van de mooiste inzichten die ik de laatste tijd heb gekregen, is dat de pijn, het verdriet en de woede om een in de kiem gesmoorde liefdesrelatie uiteindelijk niets anders zijn dan manifestaties van een immens en intens vermogen en verlangen om liefde te geven en te aanvaarden. Onherkenbaar vervormd soms, door de lens van fouten, tekortkomingen, angsten, verscheen die liefde voor me in het uiterlijk van die demonen...en leek er soms geen andere keus te zijn dan te vechten of vluchten.
Maar door langzaamaan te leren er heel stil bij te blijven, te aanvaarden dat dit was wat ik voelde, kon ik het uiteindelijk gaan zien voor wat het was...en het daarmee weer deel van mezelf maken.
Als we weigeren onze eigen emoties te voelen en te aanvaarden snijden we onszelf af van de vitale energie die in die emoties aanwezig is, hoe verwrongen en angstaanjagend de achterliggende levenskracht zich op dat moment ook manifesteert. Op het moment dat we onszelf liefdevol omarmen, compleet met pijn, woede en verdriet, maken we onszelf weer compleet en kunnen we beginnen met helen.
Juist uit de donkerste wolken valt de levensbrengende regen.
1 opmerking:
Wat een mooie tekst... die laat ik even bezinken, dank! T
Een reactie posten