Onrust.

Ik word wakker en gelijk is het er - onrust. M'n hoofd is gevuld met dingen die ik wil doen, allemaal tegelijk. Zoals zo vaak is het resultaat dat ik verlamd word door al die tegenstrijdige impulsen, en achter de computer beland met een kop koffie. Nu komt er ook nog eens schuldgevoel bij, omdat ik geen reet uitvoer. Geweldig.
"Had ik maar", "ik zou moeten", die gedachten vormen de grijze achtergrondruis waartegen m'n gedachtenwereld zich afspeelt deze morgen. En ik heb het nauwelijks in de gaten, totdat ik me er eindelijk toe zet m'n ochtendmeditatie te doen, iets wat me moeite kost, ik kan nauwelijks stilzitten zoveel onrustige energie heb ik in me.
Maar als ik daar zit en me concentreer op de juiste houding en m'n ademhaling, ontrolt het zich allemaal voor m'n ogen....
...dat m'n irritatie en onrust vooral het gevolg zijn van het weglopen voor bepaalde gevoelens die ik mezelf niet wil toestaan...de behoefte aan tederheid, intimiteit, lichamelijk kontakt, acceptatie....liefde.
....dat die dingen me een gevoel van kwetsbaarheid geven, en dat ik er daarom voor wegloop, ze eigenlijk niet wil hebben, en ze onbewust probeer te onderdrukken door dwangmatige aktiviteiten...
...dat ik me daardoor afsnijd van een stukje van mezelf...

Ik blijf zitten, kom langzaam tot rust in mezelf. Omarm mezelf, m'n behoeftes en verlangens liefdevol, en vervolgens m'n onvermogen om die dingen te accepteren. Er komt ruimte, en licht. Ik word weer heel. Het mag er allemaal zijn.

Als ik na een half uur opsta ziet de wereld er heel anders uit.

Spiritualiteit is niet streven naar perfectie, maar de reeds aanwezige perfectie in onszelf en rondom ons herkennen. Het is geen persoonlijkheidsverandering maar de ontsluiting van het hart.

Namaste!