Jaren later
op een heldere middag
vol nuchtere geluiden
en bezigheden in een huis
dat je nooit gekend heeft,
herinner ik mij plotseling
hoe zacht je ogen werden
als je me aankeek.
En even verscheen je mij
ten voeten uit, onverwacht
overgekomen uit het tijdeloze.
Zo zacht zijn je ogen
dat ze mij verzoenen
met je weggaan, sneller
en onverwachter dan je komst.
Hanny Michaelis
1 opmerking:
Een reactie posten