Onvoorwaardeljke en voorwaardelijke liefde.

"Het ligt in de aard van het hart te wensen dat de liefde vrijelijk circuleert, zonder dat het beperkende voorwaarden aan die uitwisseling wil stellen. Het hart kijkt verder dan wat niet voldoet aan onze persoonlijke smaak en verheugt zich vaak in het zijn van de ander ondanks al onze redelijke intenties hem of haar op een veilige afstand te houden, ons hoofd niet te verliezen, het contact te verbreken als de relatie te pijnlijk wordt. In haar diepste essentie wil liefde niets van voorwaarden weten en is ze volkomen onredelijk. Als het hart zich eenmaal heeft geopend voor iemand die ons diep heeft geraakt, zullen we waarschijnlijk ons leven lang een zekere band met die persoon behouden, welke vorm de relatie ook aanneemt. Onvoorwaardelijke liefde heeft redenen die de rede niet kent.
Onvoorwaardelijke liefde houdt niet in dat de relatie een bepaalde vorm moet aannemen. We kunnen heel veel van iemand houden zonder met die persoon te kunnen leven. Voor zover we niet alleen een zuiver hart hebben, maar ook geconditioneerde voorkeuren en antipathieën hebben, zullen bepaalde condities altijd bepalen hoe intensief we bij de ander betrokken raken. Dit is onvermijdelijk. Zodra we kijken naar de VORM van de relatie die we met iemand wensen, bevinden we ons op het terrein van de condities. Omdat we van deze aarde zijn, bestaan we binnen bepaalde vormen en structuren (lichaam, temperament, persoonlijkheidskenmerken, emotionele behoeften, sympathieën en anthipathieën, sexuele voorkeuren, communicatiestijlen, levenswijzen, opvattingen en waarden) die al dan niet met de patronen van anderen overeenkomen. Voor een duurzame relatie is een zekere "chemie" nodig, verenigbaarheid of mogelijkheden tot communicatie.
Voorwaardeljke liefde is een aangenaam gevoel van aangetrokken worden tot de ander dat afhangt van de mate waarin hij of zij aansluit bij onze behoeften, verlangens en persoonlijke opvattingen. Het is een antwoord op het uiterlijk, de stijl, de persoonljke aanwezigheid en de emotionele beschikbaarheid van de ander - op wat hij of zij voor ons doet. Dit is niet verkeerd, maar het is een lagere vorm van liefde, omdat ze gemakkeljk teniet kan worden gedaan door een omkering van de voorwaarden waaronder ze is ontstaan . Wanneer iemand van wie we houden dingen gaat doen die ons niet bevallen, gaan we mogelijk minder van hem of haar houden. Voorwaardelijke liefde opent altijd de deur naar tegengestelde gevoelens van angst, woede of haat als onze persoonlijkheid in conflict raakt met de persoonlijkheid van de ander.
Toch wil liefde in haar diepste essentie niets van deze voorwaarden weten. Achter het voorwaardelijke ja en het voorwaardelijke nee ligt het grotere, onvoorwaardelijke ja van het hart."

John Welwood.

Onvoorwaardelijke en voorwaardelijke liefde: de twee niveaus door elkaar halen.

"We voelen ons het sterkst aangetrokken tot een ander wanneer de beide niveaus van liefde met elkaar in overeenstemming zijn: deze persoon raakt niet alleen ons hart, maar voldoet ook aan de voorwaarden die we in een intieme relatie wensen. Het kan buitengewoon verwarrend werken als deze twee niveaus met elkaar in conflict zijn. Misschien voldoet deze persoon aan onze voorwaarden, maar raakt hij ons op de een of andere manier niet bijzonder diep. Of misschien beroert hij of zij ons hart, zodat we ons willen openstellen en ja zeggen, maar leiden onze persoonlijke maatstaven en bedenkingen er toch toe dat we nee zeggen.
Een veel voorkomende vergissing die we op dit punt kunnen begaan is: proberen ons voorwaardelijke nee op te leggen aan het ja van het hart. Als we bijvoorbeeld een relatie moeten beëindigen omdat de ander niet aan bepaalde essentiële behoeften van ons kan voldoen, willen we in ons hart misschien evenveel van die persoon blijven houden als we al deden. Een liefde die nog steeds naar de ander uitgaat ontkennen of afsnijden kan bijzonder schadelijk zijn, want dit zou de bron van vreugde en leven in ons gedeeltelijk afsluiten. Wanneer we geforceerd ons hart proberen af te sluiten voor iemand van wie we houden, zelfs in tijden van scheiding, creëren we alleen maar meer lijden voor onszelf en wordt het moeilijker ons open te stellen als we opnieuw verliefd worden.
Wanneer iemand van wie we houden ons pijn doet, ons teleurstelt, kwaad maakt of haat in ons oproept, kunnen we, bij wijze van straf of wraak, ook ons best doen niet meer van hem of haar te houden, ons hart te sluiten. Maar de waarheid is dat onze poging ons hart te sluiten ons evenveel pijn doet als de ander, omdat we dan ontkennen dat we nog steeds van die persoon houden. Onvoorwaardelijke liefde betekent dat we zelfs midden in onze haat onze liefde voor de ander kunnen herkennen.
Eigenlijk is het niet echt mogelijk het hart te sluiten. We kunnen het hart wel AFsluiten door er een barièrre omheen te bouwen.Het gevaar hiervan is dat we ons afwenden van anderen en onszelf isoleren. De natuurlijke stroom van het hart indammen creëert een poel van gestagneerde energie die tot psychische problemen leidt.
Ik suggereeer niet dat we een relatie in stand moeten houden die niet werkt, enkel en alleen omdat ons hart voor de ander openstaat. Misschien moeten we werkelijk een einde maken aan de omgang en het contact met de ander om te herstellen van de pijn van een scheiding. Maar dit betekent niet dat we de liefde moeten indammen die nog steeds uit ons hart opwelt. Zelfs dat we de ander haten, is uitsluitend mogelijk omdat ons hart zo open is geweest, omdat we ons bij die persoon zo kwetsbaar hebben gevoeld. Dit inzicht kan ertoe bijdragen dat onze haat niet verhardt en dat we die door ons heen kunnen laten gaan zonder er een wapen van te maken of echte schade aan te richten."

John Welwood.

Here comes the rain again.

Eén van de mooiste inzichten die ik de laatste tijd heb gekregen, is dat de pijn, het verdriet en de woede om een in de kiem gesmoorde liefdesrelatie uiteindelijk niets anders zijn dan manifestaties van een immens en intens vermogen en verlangen om liefde te geven en te aanvaarden. Onherkenbaar vervormd soms, door de lens van fouten, tekortkomingen, angsten, verscheen die liefde voor me in het uiterlijk van die demonen...en leek er soms geen andere keus te zijn dan te vechten of vluchten.
Maar door langzaamaan te leren er heel stil bij te blijven, te aanvaarden dat dit was wat ik voelde, kon ik het uiteindelijk gaan zien voor wat het was...en het daarmee weer deel van mezelf maken.
Als we weigeren onze eigen emoties te voelen en te aanvaarden snijden we onszelf af van de vitale energie die in die emoties aanwezig is, hoe verwrongen en angstaanjagend de achterliggende levenskracht zich op dat moment ook manifesteert. Op het moment dat we onszelf liefdevol omarmen, compleet met pijn, woede en verdriet, maken we onszelf weer compleet en kunnen we beginnen met helen.

Juist uit de donkerste wolken valt de levensbrengende regen.